De overgang van donkere naar lichtere dagen aan het einde van het jaar wordt in verschillende religies en levensbeschouwingen gevierd. Dat herkent ook Hilde van den Eynde zowel in Kerstmis als in het Joelfeest, Divali, Chanoeka en Sankta Lucia: “lichtjsfeesten waarin vol hoop wordt uitgekeken naar betere tijden”.
Nu Kerstmis noodgedwongen op een andere manier gevierd moest worden, in onze bubbels zonder feesten met vrienden en familie, gelooft Hilde dat we op die manier “veel dichter komen bij de oorspronkelijke beodeling van het aloude lichtfeest: een viering van verwachting, en van hoop op betere tijden”.